China update 1: Welkom in het gastvrije China

Na een week in spanning te hebben gewacht, kregen we ons visum voor China. Wat waren we blij! Eindelijk was het zeker dat we ook dit bijzondere land mochten gaan verkennen. Vanaf Hanoi, Vietnam zijn we met de bus naar China gegaan. Met ons paspoort op zak en de Lonely Planet diep in de tas. We hadden namelijk gelezen dat de douane de Lonely Planet wel eens afpakt, vandaar dat we hem ver weg hadden gestopt. Ook hadden we het hostel al gereserveerd. Kortom; we waren er helemaal klaar voor.

De grensovergang stelde niets voor. Een formuliertje invullen, paspoort laten zien, een paar stempels en we konden door. Een douanier zei zelfs “hello” met een grote glimlach. Beter kan niet. Bij de grens moesten we natuurlijk even op de foto met Chinese jongeren. We voelden ons weer helemaal beroemd! De laatste keer dat dit ons overkwam, was in Maleisië geweest. Na een mooie busrit kwamen we aan in het kleine stadje Nanning (ruim 7 miljoen inwoners).

In Nanning aangekomen moesten we eerst even pinnen, want we hadden geen Chinees geld. Gelukkig waren er overal pinautomaten. Kat in het bakkie dus. Echt niet. Geen van alle pinautomaten deed het met onze passen. Echt een drama. We zagen even verderop een informatiebalie, dus wij daarheen om te vragen of ze wisten waar de Bank of China was, een van de grootste banken van China. Ook dat bleek een deceptie. Het meisje achter de balie bleek geen Engels te kunnen. Wij hebben toen maar besloten om onze tassen daar neer te zetten (samen met mij), zodat Hester een goede pinautomaat kon zoeken, desnoods met gebruik van onze creditcard. Al met al heeft het twee uur geduurd voordat we een klein beetje (2000 Yuan) konden krijgen.

Daarna eindelijk op weg naar ons hostel. We wisten welke bus we moesten pakken. Ook hadden we het adres in het Chinees. Niets kon ons meer gebeuren. Helaas, toch wel! De buschauffeur had ons bij de verkeerde halte eruit gezet, kwamen we later pas achter. Na eerst een stuk gelopen te hebben, de mensen onderweg gaven aan dat we nog steeds op de goede weg waren, kwam er een scooter naast ons rijden. De bestuurder sprak enigszins Engels en vroeg waar we naar toe moesten. Omdat hij het niet kende, probeerde hij het hostel te bellen wat helaas niet lukte. Opeens kwam er ook een meisje aan lopen. Ook zij sprak Engels. Ze vroeg ons mee te gaan naar haar auto, waar we onze tassen in konden doen. Vervolgens probeerde ook zij het hostel te bellen, wat wederom niet lukte.  Op de een of andere manier wist ze ineens waar we naar toe moesten. Of ze in de tussentijd nog vrienden heeft gebeld om dat te vragen of dat het haar ineens ging dagen, we weten het niet. Maar daar gingen we, met de auto volgeladen hopelijk de goede kant op. We reden eerst een minuut of tien weer terug van waar we vandaan kwamen. Vonden gelijk het gebouw waar we moesten zijn en voor we het wisten zaten we in de parkeergarage om de auto neer te zetten. Ze hielp ons met het vinden van de juiste flat, en praatte even tegen de mensen die al in het hostel waren. Ze vroeg waar we de volgende dag heen wilden, gaf aan dat ze ’s avonds online onze bustickets naar Yangshuo zou gaan boeken en voordat ze wegging zei ze dat ze om half 8 ’s ochtends weer bij ons hostel zou staan om ons mee te nemen voor ontbijt en ons vervolgens naar het busstation zou brengen. Kijk, dat is nog eens een ontvangst in China!

De mensen die in het hostel verbleven bleken niet de eigenaren te zijn. Het waren ook twee gasten. Het leuke was dat ze Chinees waren en dat ze Engels konden. We hebben dus lekker met ze kunnen kletsen. En natuurlijk moesten we ook met hen op de foto. In het hostel nog even met onze ouders geskyped om erachter te komen wat er verkeerd was met onze pinpassen. Onze banken wisten het natuurlijk niet en gaven de banken in China de schuld, dat waarschijnlijk de software op hun pinautomaten verouderd was en ze daardoor onze passen niet konden lezen. Ik ben nog even wat pinautomaten in de buurt gaan proberen en verdomd eentje deed het er. We hadden nu 4000 Yuan op zak en we konden weer even verder!

De volgende ochtend stond Rain (zo heette het meisje) om half 8 stipt in de parkeergarage. Ze heeft ons netjes naar het busstation gebracht en ons getrakteerd op een Chinees ontbijt bij de KFC. Was wel lekker, helemaal met de warme soyamelk (zijn we nu aan verslaafd). Na gedag gezegd te hebben zaten we weer alleen in de bus.

De busrit verliep prima en zo’n 5 uur later kwamen we aan in Yangshuo. Het hostel hier bleek iets makkelijker te vinden. Nog viel het ons wat tegen, omdat bijna niemand Engels spreekt en we niet precies wisten waar we waren.

Yangshuo is een klein plaatsje dat midden tussen het karstgebergte ligt. Overal zie je de hoge, puntige rotsen uitsteken. Zelfs midden in het stadje staat zo’n berg met daar omheen een mooi park. De eerste 2,5 dag hebben we niets gedaan. We waren erg moe en we moesten nog ruim 900 foto’s doornemen van Vietnam. Daar ben je dan wel even druk mee. We gooien namelijk meestal de helft of 2/3 van de gemaakte foto’s weg en uploaden deze dan op de server van mijn broertje, zodat alle foto’s veilig staan.

De 4e dag hebben we fietsen gehuurd en zijn we gaan doen waarvoor we eigenlijk gekomen waren in Yangshuo. Lekker fietsen in de omgeving. We hebben in totaal zo’n 4,5 uur gefietst en ik moet zeggen dat het landschap echt schitterend was. Je fietst langs begroeide bergpieken met daar omheen allemaal rijstvelden en akkers waar ze van alles en nog wat op laten groeien. Je fiets door minidorpjes waar de tijd stil heeft gestaan en waar de huizen nog gemaakt zijn van lemen blokken. Overal lopen eenden, koeien en waterbuffels en aan de rechterkant van ons stroomde de Yulong rivier de we moesten volgen. We hebben over grote wegen en minipaadjes gefietst, langs de rijstvelden en door de modder. Het was een leuke, maar vermoeiende dag.  

Na het fietsen hebben we gelijk een slaapbus voor de volgende dag geboekt naar Guangzhou, de derde grootste stad van China. De bus vertrok om 10 uur ’s avonds en we zouden de ochtend erna ongeveer rond half 6 aankomen in Guangzhou op het busstation. Maar wat bleek? We werden om kwart voor 5 ‘s ochtends midden in de regen op de snelweg gedropt, vlak voor de afslag naar Guangzhou. Het lullige was dat wij geen Chinees konden, want anders hadden we meer geprotesteerd dan dat we nu al deden. En dat wist de buschauffeur natuurlijk ook. Hij had geen zin om helemaal naar het busstation te rijden voor maar twee mensen. De eikel. Er stond gelukkig een taxi. Die hebben we maar genomen richting het treinstation. Achteraf natuurlijk weer tegen een veel te hoge prijs, want volgens de taxichauffeur deed zijn meter het niet, yeah right!

Bij het treinstation aangekomen, was ik snel de tassen aan het wegzetten van de taxi naar het station in de stromende regen. Hester was aan het wachten bij de taxi met de andere tassen. De paraplu die de taxichauffeur aanbood om de tassen droog naar het station te tillen, hield Hester nog even vast. Wachtende op mij om de volgende tas op te halen. Maar de chauffeur was ongeduldig en reed weg. Joehoe! We hadden er toch maar weer even een gratis aftanse paraplu bij gekregen, wat aardig van die man ;-) We moesten nog 45 minuten wachten voordat de metro open ging. We zijn dus maar de KFC ingeschoten om een beker warme soyamelk te halen en wat ontbijt.

Vervolgens zijn we richting het metrostation gelopen, langs de drugsgebruikers (wij noemen ze drugsies). Kaartjes gekocht en op de metro gestapt. Na een uur in de metro kwamen we bij het goede station uit. Voordat we de beschutting van het station uitgingen hebben we nog even de regenhoezen om de tassen gedaan. Het was echt rotweer! Wij moesten nu zoeken naar ons hostel in gebouw 2F. dat bleek lastiger dan gedacht. Gelukkig was er bewaking en die heeft ons naar het juiste gebouw begeleid. Gelukkig we waren eindelijk gearriveerd! Maar toen… Niemand deed open. Er werd geen gehoor gegeven aan de benedenbel. Ook het telefoonnummer gaf geen antwoord. Ik weer terug gelopen naar de bewaking om te vragen of zij konden bellen. Ook bij hen deed het telefoon nummer het niet. Na heel wat aanbonken en rammen aan de deur werd er eindelijk open gedaan. De eigenaar van het hostel(tje) had zich verslapen en zijn telefoon stond nog op geluid uit. Hij vond het echt heel vervelend voor ons en prompt kregen we een kop koffie en pap! Heerlijk!

Ons hostel in Guangzhou bleek een appartement te zijn van de Engelsman Rick die kamers over had. Aangezien hij ook veel had gereisd, vond hij het leuk om andere reizigers te ontmoeten. Voor een zacht prijsje verhuurde hij dus zijn drie kamers. Na onze tassen neer te hebben gezet en gedoucht te hebben zijn we op zijn bank neergeploft. We hebben lekker geklets en met zijn hond gespeeld (achtergelaten door een Rus die hem ECHT op zou halen, maar nog steeds niet terug is gekomen). Ook had hij de XBox voor mij aangedaan en heb ik heerlijk kunnen spelen op een spelcomputer. Echt fijn om dat weer eens een keer te doen. Hester was ondertussen aan het lezen in haar blaadje. Lekker relaxed op de bank, terwijl het buiten regende dat het goot. Echt Nederlands weer. Het leek wel een beetje op een zondag. Het enige wat nog miste was een openhaard.

In de middag zijn we met Rick naar de supermarkt gegaan, een soort van Makro. We hebben aardappels, bietjes en bacon gehaald om eens even lekker Nederlands te eten. Daar waren we echt aan toe! Na een heerlijke wandeling ’s middags bij de oude haven en ‘s avonds in het park, ben ik aan het koken geslagen. En ik moet zeggen dat het echt heerlijk was. Daarna zijn we naar bed gegaan, doodop van de slopende busreis en dag.